میش‌مرغ،هوبره

میش‌مرغ از ردة پرندگان، راستة درناسانان، خانوادة هوبره و از جنس Otis می‌باشد. چیرگ جزء بزرگ‌ترین پرندگان گیاه‌خوار بوده و با جثة بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان لقب گرفته است. طول بدن در نرها 1 متر و وزن آن 15-18 کیلوگرم و طول بدن ماده‌ها 70-80 سانتی‌متر با وزن 5- 8 کیلوگرم می‌باشد.

این پرنده دارای گردنی افراشته و پاهای بلند و قوی بوده که به سه انگشت ختم می‌شود. رنگ پرهای پشت حنایی روشن با خطوط قهوه‌ای تیره و سینه آن معمولاً سفید رنگ می‌باشد. چیرگ پرنده‌ای بسیار محتاط با چشم‌های تیزبین بوده که از فاصله دور خطر را احساس می‌کند و با پرواز و یا استتار، خود را از خطر دور نگه می‌دارد. این پرنده مناطق خلوت و آرام را ترجیح می‌دهد و از مکان‌های پر تراکم گریزان است. راه رفتن آن آرام و با وقار بوده و در حین راه رفتن و پاییدن اطراف، گردن خود را بالا نگه می‌دارد. این پرنده بیشتر زمین‌های پست و دشت‌های دیمی را برای اسکان خود بر می‌گزیند. شیوة زندگی آن کاملاً اجتماعی بوده و معمولاً در دسته‌های چندتایی و یا چند ده‌تایی مشاهده می‌شود. چیرگ در ساختار زندگی گروهی خود تدابیر امنیتی مخصوص را به اجرا می‌گذارد و برای حفاظت گروه از خطرات احتمالی به گماردن نگهبان می‌پردازد که این ویژگی می‌تواند تا حدودی چیرگ را در برابر خطرات شکار محفوظ نگه دارد.
در حدود ۳۲ نوع هوبره در دنیا وجود دارد، نسبت بزرگ آنان در قارهٔ آفریقا موجود است، که ۲۳ نوع در بر می‌گیرند. مشهورترین آنان (حُباره عربی) است بارنگ خاکی و خاکستری، اما «حباره آسیوی» (هوبره آسیوی) مایل به رنگ زرد وخاکی، و «هوبره آفریقایی» مایل به سیاه رنگ است. نر هوبره از ماده بزرگتر است، ودور گردنش از پر خاکستری پوشیده‌است، دو طرف گردنش با خط سیایی کشیده نمایان است. «هوبره» تکزیست وگاهی هم در مجموعات کوچکی زندگی می‌کند، أما هنگام تزاوج و جفت‌گیری و تخم گذاری جفت جفت دیده می‌شوند. ودر مسافاتی تا حدود ۵ کیلومتر انتشار می‌یابند. در شب پرواز می‌کنند، نیاز زیادی به آب ندارند، اما در عصرها در مناطقی که آب وجود دارد مانند (آبدان‌ها) وغدیر، وحوضچه‌های آبی به وضوح دیده می‌شوند. دشتهای اطراف شهرستان بستک بویژه دشت « صحرای خلوص » در فصل بهار میزبان «هوبره‌ها» هستند و مردم از نزدیک می‌توانند با این پرنده زیبا آشنایی بیشتری بیدا کنند.
این پرنده از میش مرغ کوچکتر و از زنگوله‌بال بزرگتر است، از لحاظ ظاهری به بوقلمون ماده شباهت دارد، گردن و دم خرمائی رنگش دراز است، نر و ماده در تمام فصول از روی دسته پرهای سیاه و سفید بلندی که در طرفین گردن آنها آویزان است، کاکل کوتاه سیاه و سفید و چشم‌های درشت تشخیص داده می‌شوند .سطح پشتی این پرنده قهوه‌ای و خاکی کمرنگ، با خطوط مجدار فراوان، سطح شکمی آن سفید و ناحیه گلویش، خاکستری کمرنگ است . در پرواز پشت و پوشپرهای بال، به رنگ خاکی یکدست به‌نظر می‌آید، شاهپرهای سیاه بال دارای یک قسمت سفید رنگ در قاعده شاهپرهای نخستین می‌باشد ولی مقدار آن از سفیدی بالهای زنگوله بال و میش مرغ بسیار کمتر است . آهسته بال می‌زند، بالهایش دراز است . در پرنده‌های نر دو رشته پرهای زینتی‎ سیاه و سفید در حاشیه گردن دارند ‎که‎ سیاهی‎ آنها در پشت گردن به خوبی مشخص است. زمینه پر و بالشان خاکی رنگ است ‎که در زیر ‎بالها کم و بیش سفید می‌شود. سر و تاجی با رگه‌های سیاه و سفید بر زمینه‌ای ‎خاکی رنگ‎ دارند و بالای دمشان خاکستری ‎با رگه‌های عرضی تیره‌تر است‎. نرهای‎ نابالغ شبیه ماده به نظر می‌رسند‎، اما پرهای زینتی‎ حاشیه گردن، أما در «ماده‌ها» کمتر است.‎معمولاً از راه خوردن حشرات تغذیه می‌کند. در زمستان و تابستان «هوبره‌ها»، گیاهان کوچک، حشرات، قورباغه‌ها، کرم‌ها، خزندگان را می‌خورند. همچنین دانه‌های میوه‌های خشک، عقرب، ملخ نیز می‌خورند.