اشیای
ناشناس پرنده (بشقاب پرنده) یا یوفو اصطلاح رایج برای هر پدیدهٔ هوایی که
علت آن نمی‌تواند به آسانی و یا بلافاصله توسط ناظر شناخته شود، است. نیروی
هوایی ایالات متحده آمریکا، که در سال ۱۹۵۲ این اصطلاح را ابداع کرده‌است،
در ابتدا اصطلاح یوفو را به اشیائی که پس از بررسی دقیق توسط محققان متخصص
ناشناخته باقی می‌ماند، اطلاق کرد هر چند امروزه اصطلاح یوفو اغلب برای
توصیف هر گونه منظرهٔ ناشناخته که توسط ناظر گزارش می‌شود، استفاده می‌شود.
فرهنگ عامه غالباً اصطلاح یوفو رابه عنوان یک مترادف برای فضاپیمای
بیگانگان استفاده می‌کند. فرقه‌ها با یوفوها همراه شده، و اسطوره‌شناسی و
فرهنگ عامه پیرامون این پدیده تکامل یافته‌اند. برخی از محققان در حال حاضر
ترجیح می‌دهند برای جلوگیری از سردرگمی و باورهای نادرستی که به دنبال
اصطلاح یوفو می‌آید، از اصطلاح عام ترِِ «پدیده ناشناس هوایی» استفاده
کنند، یکی دیگر از مخفف‌ها برای یوفو که به طور گسترده در زبان‌های
اسپانیایی، فرانسوی، پرتغالی و ایتالیایی استفاده می‌شود، “OVNI” است.
مطالعات نشان داده‌است که اکثر یوفوهای مشاهده شده اجسام متداولی مانند
هواپیما، بالن و یا اجسام نجومی از قبیل سنگهای آسمانی یا سیارات درخشان
است. همچنین درصد کمی از گزارشهای مشاهدهٔ یوفوها جعلی است. تنها درصد کمی
(بین ۵ تا ۲۰ ٪) از گزارشهای مبنی بر رؤیت یوفوها را می‌تواند به طور
مشخص در طبقهٔ «اشیای ناشناس پرنده» به مفهوم دقیق آن قرار داد.
بشقاب پرنده یا یک اشتباه:
بررسی
گزارشهای مشاهده بشقاب پرنده توسط افراد مطلع و آشنا، فقط معتبر است.
زیرا، بسیاری از کسانی که مدعی مشاهده بشقاب پرنده شدند، اشیاء یا
پدیده‌های شناخته شده را به عنوان بشقاب پرنده تلقی کردند. مشهورترین و
آشناترین این اشیاء یا پدیده‌ها عبارتند از: موشکهای پرتاب شده توسط
هواپیما، ماهواره‌های برخاسته از زمین، شهاب، قطعات شهاب سنگ خرد شده که با
انعکاس نور خورشید روشن دیده می‌شوند، روشن شدن ابرهای ارتفاع پایین توسط
خورشید، طبقات موشکهای حامل، نورهای به رنگهای مختلف حاصل از سوختن
ماهواره‌ها در جو، گلوله‌های منور نظامی، هواپیماهایی که فرود آمدنشان را
علامت می‌دهند، بالونهای آزمایش، کره‌های درخشان یا قرصهای براق و روشن
حاصل از انعکاس نور توسط سطوح خارجی هواپیماهای مدرن، دنباله بخار
هواپیماها، سطح بالونهای آزمایشی و هر سطح صیقل داده شده، حشراتی که در
ارتفاعات خیلی بالا پرواز می‌کنند، پرندگان، هاله نورانی اطراف خطوط سیمهای
انتقال برق فشار قوی در اثر احاطه شدن با کریستالهای یخ در زمستان،
سیارات، ستاره‌های درخشان، نورافکن، اعلانات نورانی بدنه هواپیما، امواج
انعکاس یافته رادارهای دور برد روی صفحه رادار (در اثر تغییرات محلی جو)،
هواپیماهای بدون خلبان، سراب نوری جو، سراب الکترونیکی یونوسفری، کاغذ سفید
سرگردان در هوا که در اثر تابش نور خورشید درخشان دیده می‌شوند، حباب کف و
غیره.
بشقاب پرنده‌ها در ایران
نوشتار اصلی: اشیای پرنده ناشناخته در آسمان تهران (۱۳۵۵)
در
دوره جدید که موج رویت بشقابهای پرنده به اوج رسید نام ایران نیز در بین
کشورهایی قرا رگرفت که نه تنها تعداد قابل توجهی گزارش از آن مخابره می‌شد،
بلکه تعدادی از گزارشهای مهم از نظر طرفداران وجود بشقابهای پرنده در
ایران رخ داده بود. در این بین یکی از گزارشها اهمیت بیشتری داشت، شی
ناشناس پرنده که در بامداد روز ۱۹ سپتامبر سال ۱۹۷۶ در تهران دیده شد. بر
اساس گزارشی از این ماجرا که در ۳۱ اگوست ۱۹۷۷ منتشر شد، ساعت ۱۲:۳۰ نیمه
شب ۱۹ سپتامبر تلفنهایی از منطقه شمیرانات به نیروی هوایی ارتش ایران زده
می‌شود و طی آن گزارش رویت یک شی پرنده ناشناس در افق شمالی گزارش می‌شود.
دقایقی بعد برج مراقبت فرودگاه مهرآباد تهران حضور این جرم را در رادار خود
تأیید می‌کند و بلافاصله یک فروند هواپیمای شکاری به تعقیب آن بر
می‌خیزد.داستان بشقابهای پرنده در ایران برای چندین سال دوران آرامی را
سپری کرد تا اینکه از اوایل دو سال گذشته و با مشاهده اشیا نورانی در برخی
شهرها بار دیگر داستان از نو آغاز شد. اولین گزارشها از مرزن آباد و سپس
بابل و مشکین شهر آغاز شد. جایی که گویهای نورانی می‌توانست علاوه بر اینکه
موجب وحشت اهالی شود حتی خسارات زیادی به جای گذارد. این پدیده که همزمان
در برخی از کشورهای جهان هم رویت شد به سرعت مورد بررسی قرار گرفت و نتیجه
به زودی مشخص شد. آذرگویهای گلوله‌ای که یک پدیده نادر ولی شناخته شده‌است،
البته در مورد بابل گونه‌ای از تخلیه انرژی ژئو فیزیکی علت اصلی حادثه
اعلام شد، اما مشکین شهر نه تنها پایان داستان آذرخشهای گلوله‌ای را رقم زد
آغاز فصل جدید بشقابهای پرنده نیز از همانجا آغاز شد.
گزارشهای اخیردر مورد یوفو
۲۵
و ۲۶ فروردین ماه ۱۳۸۳ خبرگزاریها خبر مشاهده شی ناشناس نورانی را در
آسمان مشکین شهر و اردبیل دادند، بلافاصله صدا و سیما تصاویری که توسط یک
دوربین آماتوری از این اجرام تهیه شده بود منتشر ساخت و بدین ترتیب موج
جدید آغاز شد. خبرگزاری ایرنا در کمتر از ۷۲ ساعت بیش از ۶ خبر از رویت این
اجرام در آسمان شهرهای مختلف ایران از مشکین شهر و اردبیل گرفته تا گنبد
کاووس و تبریز و اراک و اشنویه و سنندج و... منتشر کرد. گزارش اول از دو شی
پرنده ناشناس در آسمان سخن می‌گفت که تلألوئی با رنگهای مختلف داشتند و
حرکتهایی نامشخص در آسمان انجام می‌دادند هنوز درباره این گزارش نمی‌توان
اظهار نظر کرد، چرا که هیچ داده مشخصی از آن وجود ندارد. اما در بقیه موارد
با شی درخشان در افق جنوب غرب یا شمال غرب مواجه شدیم که حتی از آن هم
تصاویری تهیه و پخش شد. به غیر از گزارش اول که مانند رویت بسیاری از اجرام
پرنده اطلاعات ناقص و نامشخصی دارد، برای بقیه پاسخ قاطعی وجود دارد. چیزی
که حتی باور آن نیز مشکل است که چطور چنین شمار زیادی از مردم و رسانه‌ها
به آن بی‌توجه بوده‌اند.
گزارش ایرنا از دیده شدن این شی در تبریز را مرور کنید:
تعدادى
از شاهدان عینی گفتند یک شی نورانی را چهارشنبه شب در آسمان تبریز مشاهده
کرده‌اند. به گفته آنان، این شی که طیفهایی از نورهاى قرمز، آبی و سبز از
آن به سرعت ساطع می‌شده است، مقارن ساعت ۲۰:۳۰ چهارشنبه درجنوب آسمان تبریز
در منطقه ولیعصر رویت شد ...، در طرفین این شی نورانی دو بازوى نورانی خط
گونه وجود داشت. یکی از شاهدان افزود این شی از سمت شرق به غرب با سرعتی
بسیار کند و غیر محسوس در حرکت بود. یک شی نورانی بار دیگر سه شنبه شب در
ارتفاع پائین در ضلع جنوبی شهر گنبد کاووس دیده شد. به گفته منابع مردمی،
این شی از ساعت ۲۰ تا ۲۲:۳۰ دقیقه در آسمان ظاهر شده و رنگهاى مختلف از خود
انعکاس می‌داد. این شی نورانی، کم کم در آسمان ناپدید شد. دوشنبه شب نیز
یک شی نورانی در ارتفاع پایین در ضلع جنوبی شهر گنبد کاووس مشاهده شده بود.
دوشنبه
شب نیز یک شی نورانی در ارتفاع پایین در ضلع جنوبی شهر گنبد کاووس مشاهده
شده بود. "ایرنا" گزارش داده بود که این شی به مدت ۹۰ تا۱۲۰ دقیقه در آسمان
ظاهر شده و رنگهای مختلف از خود انعکاس می‌داد. از این شی نورانی، دو نور
جدا شده و کم کم در آسمان ناپدید شد.
در
ساعت ۲۲:۱۵ پنج شنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۱ شیئی نورانی به مدت ۱۰ دقیقه در ضلع
شمالی آسمان گنبد کاووس مشاهده شد که ابتدا به صورت حبابی بود که داخل آن
یک نور روشنی بود،سپس این حباب به دوقسمت تقسیم شد و یک شکل مخروطی کنار آن
تشکیل شد و در آخر بصورت غباری آسمان را گرفت و ناگهان ناپدید شد.
برخی موارد گزارش اشیای پرنده ناشناخته
در ۹ دسامبر ۱۹۶۵، بسیاری از مردم جسم عجیبی را دیدند که داخل جنگل‌های پنسیلوانیا سقوط کرد.
صبح ۲۷ دسامبر ۱۹۸۰، دو تن از افراد نیروی هوایی انگلیس جسم فلزی نورانی را در آسمان مشاهده کردند.
بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۰ صدها نفر وجود اجسام مثلثی شکل بزرگی را در آسمان بلژیک گزارش دادند.
در ۵ ژانویه ۲۰۰۰، یک تاجر و چند مامور پلیس جسم بزرگ نورانی‌ای را در حال حرکت در آسمان دیدند.
گروهی
از افسران بازنشسته آمریکایی بعد از سال‌ها مدعی شدند که اشیای پرنده
ناشناس بارها روی تاسیسات هسته‌ای آمریکا در سراسر این کشور پرواز
کرده‌اند. آنها همچنین مدعی شدند که این اشیای پرنده سیستم موشکی پدافند
هوایی این تاسیسات را از کار می‌انداختند.
در سال ۱۳۸۳ گزارش‌هایی از مشاهده گویهای درخشان در آسمان بابل، مرزن آباد، مشکین شهر و بعد از آن در شهرهای دیگر ایران مخابره شد.
در
اول سپتامبر سال ۲۰۱۰ دولت چین اعلام کرد یک بشقاب پرنده باعث لغو
پروازهای فرودگاه شهر هانگجو، مرکز استان ججیانگ در شرق چین شدند.
در
هفدهم آبان ۱۳۸۹ جسمی موشک مانند در غرب آسمان لس آنجلس دیده شد. مسئولین
نظامی و هوانوردی از اینکه این جسم چه بوده‌است اظهار بی اطلاعی کردند.
در ۴ دسامبر ۲۰۱۲ نیروی دریایی ژاپن تصویر سقوط یک بشقاب پرنده را در سواحل این کشور منتشر کرد.
بشقاب پرنده‌های نازی:
در
بشقاب پرنده شناسی، نظریه‌های توطئه، داستان‌های علمی تخیلی و کمیک ادعاها
یا داستان هایی راجع به پیوند بشقاب پرنده ها با آلمان نازی وجود دارد.
نظریه های راجع به بشقاب پرنده های آلمانی توصیف می کنند که آلمانی ها پیش
از جنگ جهانی دوم و در طول آن موفق به ساخت هوانوردها یا سفینه های فضایی
پیشرفته شده و علاوه بر این ابراز می دارند که این وسایط پس از جنگ در
مراکز زیرزمینی مخفی در جنوبگان، آمریکای جنوبی یا ایالات متحده همراه با
سازندگانشان باقی‌مانده اند.روایت هایی از حدود ۱۹۵۰ که احتمالاً ملهم از
پیشرفت تاریخی آلمانی ها در موتورهای تخصصی مانند «رپالسین» ویکتور شابرگر
در زمان جنگ جهانی دوم بوده راجع به بشقاب پرنده ها نقل شده است. عناصری از
این ادعاها به طور گسترده وارد رسانه‌های داستانی و غیرداستانی از جمله
بازی های ویدیویی و فیلم های مستند شده و اغلب با اطلاعات مستند ترکیب شده
است. ادبیات بشقاب پرنده آلمانی اغلب با تاریخ مستند در این زمینه ها
همخوانی دارد.
رایش سوم محدوده ی نیو سوابیا را در جنوبگان تصرف و در سال ۱۹۳۸ سفر اکتشافی در آن انجام داد و برای سفرهای بعدی برنامه ریزی نمود.
رایش
سوم تحقیقاتی در مورد فناوری پیشرانه انجام داد: از جمله موشک، تحقیقات
شابرگر راجع به وسایط پرنده و پرنده ی مدور آزمایشی آرتور سک.
نیروهای
متحدین تصور می کردند که برخی مشاهدات از بشقاب پرنده ها در زمان جنگ
جهانی دوم به ویژه موارد جنگنده های فو، نمونه وسایط طراحی شده توسط نازی
ها برای صدمه زدن از طریق الکترومغناطیس به نیروی هوایی متحدین هستند.
ادعاهای اولیه
در
زمان جنگ جهانی دوم جنگنده های فو که نوعی وسایط پرنده ی گرد و غیرعادی
بودند مورد مشاهده نیروهای متحدین و متفقین قرار گرفتند. با توجه به پیشرفت
آلمانی ها در طراحی هواپیماها و موشک ها برخی دانشمندان مانند لوئیس
آلوارز روی این وسایط شروع به تحقیق نمودند. کنث آرنولد در سال ۱۹۴۷ موجی
از بشقاب پرنده های بسیار سریع را مشاهده نمود. کاپیتان ادوارد جی. روپلت
هم در سال ۱۹۵۹ در گزارشی اعلام نمود که نازی ها پرنده ای شبیه آن چه در
مشاهدات بشقاب پرنده آمده در حال ساخت داشتند.
اولین
ادعاهای غیر نظامی در رسانه های عمومی از سال ۱۹۵۰ با مقاله گوئیسپ بلوزو
دانشمندانی ایتالیایی راجع به دیسک های پرنده در روزنامه ی ایل گیورناله در
ایتالیا آغاز شد. در سال ۱۹۵۳ مهندس آلمانی گئورگ کلاین ادعا کرد که در
زمان رایش سوم پرنده ی جتی با سرعت ۲۴۰۰ کیلومتر بر ساعت مشابه VZ-9-AV
Avrocar در حال ساخت بوده است. مهندس هوانورد روی فدن ۱۹۴۵ اعلام کرد که
اگر آلمانی ها چند ماه جنگ را بیشتر ادامه داده بودند با یک سری پیشرفت های
جدید و مرگبار در صنعت هوایی رو به رو می شدیم.
در ادامه مطلب با یکی از آخرین بشقاب پرنده ای مافوق صوت با چگالی کم ساخته های ناسا برای پرواز در فضا آشنا می شوید.
NASA's 'Flying Saucer' Readies for First Test Flight
NASA's
flying saucer-shaped test vehicle is ready to take to the skies from
the U.S. Navy's Pacific Missile Range Facility in Kauai, Hawaii, for its
first engineering shakeout flight.
The
first launch opportunity for the test vehicle is June 3, when the
launch window opens at 8:30 a.m. HST. The test will be carried live on
NASA TV and streamed on the Web. The Low Density Supersonic Decelerator
(LDSD) will gather data about landing heavy payloads on Mars and other
planetary surfaces.
"The
agency is moving forward and getting ready for Mars as part of NASA's
Evolvable Mars campaign," said Michael Gazarik, associate administrator
for Space Technology at NASA Headquarters in Washington. "We fly, we
learn, we fly again. We have two more vehicles in the works for next
year."
As
NASA plans increasingly ambitious robotic missions to Mars, laying the
groundwork for even more complex human science expeditions to come,
accommodating extended stays for explorers on the Martian surface will
require larger and heavier spacecraft.
The
objective of the LDSD project is to see if the cutting-edge,
rocket-powered test vehicle operates as it was designed -- in near-space
at high Mach numbers.
"After
years of imagination, engineering and hard work, we soon will get to
see our Keiki o ka honua, our 'boy from Earth,' show us its stuff," said
Mark Adler, project manager for the Low Density Supersonic Decelerator
at NASA's Jet Propulsion Laboratory (JPL) in Pasadena, California. "The
success of this experimental test flight will be measured by the success
of the test vehicle to launch and fly its flight profile as advertised.
If our flying saucer hits its speed and altitude targets, it will be a
great day."
The way NASA's saucer climbs to test altitude is almost as distinctive as the test vehicle itself.
"We
use a helium balloon -- that, when fully inflated, would fit snugly
into Pasadena's Rose Bowl -- to lift our vehicle to 120,000 feet," said
Adler. "From there we drop it for about one and a half seconds. After
that, it's all about going higher and faster -- and then it's about
putting on the brakes."
A
fraction of a second after dropping from the balloon, and a few feet
below it, four small rocket motors will fire to spin up and
gyroscopically stabilize the saucer. A half second later, a Star 48B
long-nozzle, solid-fueled rocket engine will kick in with 17,500 pounds
of thrust, sending the test vehicle to the edge of the stratosphere.
"Our
goal is to get to an altitude and velocity which simulates the kind of
environment one of our vehicles would encounter when it would fly in the
Martian atmosphere," said Ian Clark, principal investigator of the LDSD
project at JPL. "We top out at about 180,000 feet and Mach 4. Then, as
we slow down to Mach 3.8, we deploy the first of two new atmospheric
braking systems."
The
project management team decided also to fly the two supersonic
decelerator technologies that will be thoroughly tested during two LDSD
flight tests next year.
If
this year's test vehicle flies as expected, the LDSD team may get a
treasure-trove of data on how the 6-meter supersonic inflatable
aerodynamic decelerator (SIAD-R) and the supersonic parachute operate a
full year ahead of schedule.
The
SIAD-R, essentially an inflatable doughnut that increases the vehicle's
size and, as a result, its drag, is deployed at about Mach 3.8. It will
quickly slow the vehicle to Mach 2.5 where the parachute, the largest
supersonic parachute ever flown, first hits the supersonic flow. About
45 minutes later, the saucer is expected to make a controlled landing
onto the Pacific Ocean off Hawaii.
NASA
TV will carry live images and commentary of LDSD engineering test. The
test vehicle itself carries several onboard cameras. It is expected that
video of selected portions of the test, including the rocket-powered
ascent, will be downlinked during the commentary. Websites streaming
live video of the test include:
http://www.nasa.gov/nasatv
and
http://www.ustream.tv/nasajpl2
For more information about LDSD, visit:
http://www.nasa.gov/mission_pages/tdm/ldsd/
NASA's
Space Technology Mission Directorate in Washington funds the LDSD
mission, a cooperative effort led by JPL. NASA's Marshall Space Flight
Center in Huntsville, Alabama, manages LDSD within the Technology
Demonstration Mission Program Office. NASA's Wallops Flight Facility in
Virginia is coordinating support with the Pacific Missile Range Facility
and providing the balloon systems for the LDSD test.
